Verslaafd aan computerspelletjes? Wie? Ik? "Ja jij", snibt mevrouw Van Dam en ze kijkt me daarbij licht verwijtend aan. "Valt reuze mee", mompel ik afwezig terwijl ik ingespannen naar het schermpje van mijn iPad staar.
Shit, alweer een papegaaitje de verkeerde kant opgestuurd!Angry Birds was het eerste spelletje dat zich in mijn computer nestelde. Sedertdien is er geen houden meer aan.
Ik speel fanatiek Zeeslagje, doe minstens drie maal daags een potje schaak, ik ben de virtuele coach van diverse voetbalteams, ik zit aan de ontbijttafel te klaverjassen en te patiencen en sinds ik Wordfeud ontdekte is de bok helemaal vet.
Wordfeud is een ware hype. Wie geen Wordfeud speelt, telt tegenwoordig niet meer mee. Het spelletje lijkt heel veel op Scrabble en ik ben er uren mee doende. Soms speel ik op meerdere borden tegelijk. Tegen vriend S. te K. Tegen dochter E. te W. Tegen neef H. te H. En tegen mij geheel onbekende lieden die zich ergens in cyberspace verborgen houden.
Mevrouw Van Dam wordt er gestoord van. "Zou je niet eens stoppen?", spreekt ze me vanuit de keuken vermanend toe. Diep in mijn hart weet ik dat zij groot gelijk heeft; dat ik zou moeten afkicken.
Want sinds ik aan het Wordfeuden ben geslagen, gun ik mezelf geen tijd voor een wandelingetje door de polder, aan lezen kom ik niet meer toe, laat staan aan het schrijven van een stukje. Excuses dus, geachte lezer.
Kling, klinkt het uit de ingewanden van mijn schootcomputertje - het sein dat ik een nieuw woord moet leggen.
Excuses. Prima woord; inclusief driedubbele woordwaarde goed voor 63 punten. "Drieënzestig punten!", roep ik juichend richting keuken. Met een gevoel van triomf leg ik mijn iPad op de koffietafel, hijs me uit mijn comfortabele fauteuil, stommel de trap op en zet me zuchtend aan mijn bureau om dit hoekje te vullen.
Zo. Klaar (slechts 10 punten).
