Column.

Ze houdt van mij
door Ondine van der Vleuten.

Tuut...tuut... "Hallo?" Ik hoor het al aan haar stem.
Druk druk druk. "Met mij!", zeg ik opgewekt.
"Ja? ", antwoordt mijn studerende dochter, nog steeds met die vragende toon.
Ik haal diep adem en steek van wal.
"Nou, eh, ik heb donderdag vrij en dan ga ik op bezoek bij Willem, want die is jarig. Dus dan ben ik in Den Haag. Kunnen we dat misschien combineren, dat ik jou dan ook zie, in Den Haag, of zo?
"Nu klinkt ze licht geïrriteerd. " Mama! Ik heb toch gezegd dat ik geen tijd had! Ik heb deze vrijdag en morgen tentamen..."
Aan de andere kant van de lijn maak ik geruststellende en begrijpende geluidjes, maar die dringen nog niet door. " ...en nu kan ik heel moeilijk gaan doen maar het gaat gewoon niet en dit weekend moet ik ook nog iets doen voor school..."
Dat is zo, knik ik mee, school is belangrijk, niets tegen in te brengen. "Dus" , zeg ik, "Wanneer zien we elkaar weer?"
"Dat weet ik niet, hoor. Hoezo? Is er wat aan de hand dan?"
Ik denk even na. Is er wat aan de hand? Nee. Maar ik heb haar al een tijdje niet meer gezien. Sinds Kerstmis niet meer. Of eigenlijk, sinds Sinterklaas.
"Sinds Sinterklaas", zeg ik, op een toon die verraadt dat ik dat toch best lang vindt.
"Sinds Sinterklaas", herhaalt ze. "Nou, dat valt dan toch wel mee?"
Wie zwijgt stemt toe. "Okee", zeg ik na een korte stilte.
"Okee", zegt zij.
"Nou, dag. Dag", zeg ik.
"Okee. Dag."
Klik.

't Is de leeftijd, zeg ik tegen mezelf. Ik wéét dat ze van me houdt. Wacht maar, tot ze zelf moeder wordt. Dan belt ze vier keer per dag op, zomaar, om te kletsen.
Of om het recept voor sudderlapjes te vragen. Of om een wijze levensles.
Dan gaat de telefoon. "Mama? Dat was wel erg kort, daarnet. Zullen we nog even kletsen?"
Zie je wel. Ze houdt van mij.